Vandaar dat ik na de middelbare school al snel een wereldreis maakte. In die jaren was Afghanistan een prachtland. In Iran had een Sjah het voor het zeggen en kon je liftend via Iran, Afghanistan en Pakistan naar India reizen.

Ik wilde in 1971 naar Kathmandu in 1971 toen ik als rijpere puber naar mijzelf op zoek moest. Een lange reis, niet geheel zonder ontberingen.

De verschillen in gebaar, taal, uiterlijk en culturen die ik onderweg tegenkwam trokken toen al mijn aandacht. 

Eenmaal terug in Nederland wilde ik niets anders dan in een (internationale) commune leven en studeren,  kortom mijn leven vorm geven en ja hoor... ik kwam terecht in een communes volgde in de jaren '70 drie studies tegelijkertijd: psychologie, cult.antropologie en Frans, want ja...ik wilde de Franse taal machtig zijn. 

De commune viel al snel uit elkaar maar ik raakte verzeild in het destijds florerende experimentele theatercircuit en begon al snel mijn muzikale aspiraties te ontplooien bij de dans- en theatergroep van Shusaku & Dormu Dance. Door met synthesizers en gitaren te experimenteren ontwikkelde ik ook een passie voor het lichaamswerk van dansers, choreografie en lichtontwerp van theatervoorstellingen. Ik volgde aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in A'dam de lessen van mevr. Wibaut over decor en lichtontwerp, en genoot met volle teugen van het artiestenleven. Dat laatste zou me later in contact brengen met mensen als Ramses Shaffy,  Jango Edwards en Georges Moustaki. 

Toen we in de zomer van '82 in het Holland Festival (Carré) stonden met de 'stone'-dance uit de voorstelling 'Era' , opende zich een nieuwe wereld. In augustus van dat jaar vroeg Mick Jagger van de Rolling Stones aan concertorganisatie MoJo om een vervanger voor de J.Geils band die in het voorprogramma stond. Hun zanger was ziek geworden en er moest snel een vervanger komen ivm het tijdschema. Wij werden benaderd. Jagger vond het een goed idee om een totaal onbekende act in zijn voorprogramma toe te voegen. Zo gebeurde het dat we uit het niets uiterst verlegen voor een publiek van 60.000 toeschouwers stonden te spelen. In 20 minuten moest het ‘wonder’ worden volbracht. Zonder enige voorbereiding of repetitie.

Ik herinner me dat ik een fel rood jasje had gescoord in de van Woustraat om zichtbaar te zijn achter mijn keyboards. Samen met drummer en percussionist Alan "Gunga' Purves improviseerden we erop los, maar het oorverdovend gefluit van de vooraan staande Stones-fanaten is wat mij uiteindelijk is bijgebleven. Maar...we did it!

Veel optredens in Europa en daarbuiten volgden met environment-theatergroepen, mime en dans gezelschappen en later ook met mijn band  ‘Oblique’ (cbs-cd 26218). Samen met muzikale partner en (Time Bandits-) drummer Tom Bachmann tourden we op grote festivals in Europa, het Roskilde in Denemarken tot in Rome. Rond 1988 begonnen we onze eigen muziekstudio in Amsterdam en werkten aan muziekopdrachten voor TV-documentaires, drama en leaders voor TV en het Journaal. 

Gaandeweg groeide mijn belangstelling voor lichaamstaal, die op video zonder geluid betekenis kreeg en om ondersteuning vroeg. Het keer op keer terugspoelen van het beeld om de muziek erbij te componeren boeide me omdat ik wilde weten wat lichaamstaal vertelde. Ik wilde er meer over te weten, maar er bestond  in de '90-er jaren weinig meer dan Paul Ekman’s kennis op dit gebied, wat ik dan ook gretig bestudeerde.

Pas toen ik in 2002 de Canadese fransman Philippe Turchet ontmoette werden veel van mijn vragen over lichaamstaal beantwoord. Hij benaderde lichaamstaal op een empirische manier en gebruikte de neurowetenschappen als basis. Na 5 jaar rondde ik bij hem een studie af en begon zelf onderzoek te doen naar de verschillen tussen westerse en arabische lichaamstaal omdat ik destijds half-om-half in Tunesië woonde. Tien jaar later startte ik een keuzevak over lichaamstaal voor SPH/MWD-studenten aan de HvA/UvA. In 2016 werd duidelijk dat een volledige opleiding lichaamstaal alleen binnen het Expertisecentrum Lichaamstaal kon worden gerealiseerd. Mijn samenwerking met Zwitserse specialisten leverde de (open source) Bodysystemics op;  een heldere methode over de manier waarop lichaamstaal snel kan worden gedecodeerd in concrete informatie.

Sindsdien heeft de hechte samenwerking met collega's in het buitenland veel leerzame momenten opgebracht en werk ik vaak samen met passie en plezier om cursisten in Nederland het hoogst haalbare te geven wat er aan kennis en inzicht op het gebied van lichaamstaal bestaat. De groeiende interesse van professionals en organisaties die het belang van lichaamstaal omarmen geeft een extra boost om de stof verder te ontwikkelen; de laatste jaren ook voor Rio's (rechters in opleiding), politie, recherche en douane.

Gerard Stokkink is oprichter van het Expertisecentrum en was tot 2016 hoofd van Instituut Synergologie Nederland.

Hij studeerde voornamelijk in Parijs en publiceert over lichaamstaal, geeft lezingen op universiteiten en workshops aan organisaties en bedrijfsleven. Onder zijn leiding werd in 2018 het 2e Internationale Congres over Non Verbale Communicatie in het Tropenmuseum te Amsterdam georganiseerd.  Gerard is actief als docent, spreker en forensisch analist.