Vandaar dat ik na de middelbare school al snel een wereldreis maakte. In die jaren was Afghanistan een prachtland. In Iran had een Sjah het voor het zeggen en kon je liftend via Iran, Afghanistan en Pakistan naar India reizen.

Ik wilde in 1971 naar Kathmandu in 1971 toen ik als rijpere puber naar mijzelf op zoek moest. Een lange reis, niet geheel zonder ontberingen.

De verschillen in gebaar, taal, uiterlijk en culturen die ik onderweg tegenkwam trokken toen al mijn aandacht. 

Eenmaal terug in Nederland wilde ik niets anders dan in een internationale commune leven en studeren,  kortom mijn leven vorm geven.

Het werden 3 studies tegelijkertijd in die zeventiger jaren: psychologie, cult.antropologie en Frans, want ik wilde de Franse taal machtig zijn. 

De commune viel al snel uit elkaar en ik raakte verzeild in het destijds florerende experimentele theatercircuit. Ik begon al snel mijn muzikale aspiraties te ontplooien bij de dans- en theatergroep van Shusaku & Dormu Dance door met synthesizers en gitaren te experimenteren. 

In die tijd ontwikkelde ik ook een passie voor het lichaamswerk van dansers, de choreografie en het lichtontwerp van de voorstellingen. Ik volgde aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in A'dam college’s bij mevr. Wibaut over decor en lichtontwerp en genoot met volle teugen van het artiestenleven. Dat laatste zou me later in contact brengen met mensen als Eric Clapton, Ramses Shaffy,  Jango Edwards en Georges Moustaki. 

Toen we zomer 1982 in het Holland Festival in Carré stonden met onze voorstelling 'Era'  opende zich een nieuwe wereld. Even later, in augustus van dat jaar, vroeg Mick Jagger (Rolling Stones) de concertorganisatie MoJo om een vervanger voor de J.Geils band die in het voorprogramma stond. De zanger was ziek geworden en er moest snel een vervanger komen ivm het tijdschema. Wij werden benaderd. Jagger vond het een goed idee om een totaal onbekende act in zijn voorprogramma toe te voegen. Zo gebeurde het dat we uit het niets uiterst gespannen voor een publiek van 60.000 toeschouwers speelden. In 20 minuten moest een ‘wonder’ worden volbracht.Zonder voorbereiding of repetities. Ik weet nog wel dat ik een fel rood jasje scoorde in de van Woustraat omdat ik anders volledig onzichtbaar zou zijn achter mijn keyboards. Samen met drummer en percussionist Alan "Gunga' Purves dachten we nog even op slag wereldsterren te worden, maar die gedachte was snel weg toen we het gefluit van de aanwezige Stones-fanaten hoorden die vooraan stonden en duidelijk niet voor ons kwamen.

Veel optredens in Europa en daarbuiten volgden met environment-theatergroepen, mime en dans gezelschappen en later ook met mijn band  ‘Oblique’. Samen met muzikale partner en (Time Bandits-) drummer Tom Bachmann tourden we op grote festivals in Europa, het Roskilde in Denemarken tot in Rome. Rond 1988 begonnen we onze eigen muziekstudio in Amsterdam en werkten aan muziekopdrachten voor TV-documentaires, drama en leaders voor TV en het Journaal. 

Gaandeweg groeide mijn belangstelling voor lichaamstaal, die op video zonder geluid betekenis kreeg en om ondersteuning vroeg. Het keer op keer terugspoelen van het beeld om de muziek erbij te componeren boeide me omdat ik wilde weten wat lichaamstaal vertelde. Ik wilde er meer over te weten, maar er bestond  in de '90-er jaren weinig meer dan Paul Ekman’s kennis op dit gebied, wat ik dan ook gretig bestudeerde.

Pas toen ik in 2002 de Canadese fransman Philippe Turchet ontmoette werden veel van mijn vragen over lichaamstaal beantwoord. Hij benaderde lichaamstaal op een empirische manier en gebruikte de neurowetenschappen als basis. Na 5 jaar rondde ik bij hem een studie af en begon zelf onderzoek te doen naar de verschillen tussen westerse en arabische lichaamstaal omdat ik er destijds woonde. Tien jaar later startte ik het keuzevak lichaamstaal voor SPH/MWD-studenten aan de HvA/UvA. In 2016 werd duidelijk dat de volledige studie alleen binnen het Expertisecentrum Lichaamstaal kon worden gerealiseerd. Een samenwerkingsverband met Zwitserse specialisten leverde de open source Bodysystemics op;  een heldere methode over de manier waarop lichaamstaal snel kan worden gedecodeerd.

Sindsdien heeft de hechte samenwerking met collega's in het buitenland veel leerzame momenten opgebracht en werk ik vaak samen met passie en plezier om cursisten in Nederland het hoogst haalbare te geven wat er aan kennis en inzicht op het gebied van lichaamstaal bestaat. De groeiende interesse van professionals en organisaties die het belang van lichaamstaal omarmen geeft een extra boost om de stof verder te ontwikkelen; de laatste jaren ook voor Rio's (rechters in opleiding), politie, recherche en douane.

Gerard Stokkink is oprichter van het Expertisecentrum en was tot 2016 hoofd van Instituut Synergologie Nederland. Gerard studeerde voornamelijk in Parijs en publiceert over lichaamstaal, geeft lezingen op universiteiten en workshops aan organisaties en bedrijfsleven. Onder zijn leiding werd in 2018 het 2e Internationale Congres over Non Verbale Communicatie in het Tropenmuseum te Amsterdam georganiseerd.

Sinds enkele jaren is Gerard gepensioneerd maar blijft actief als docent, spreker en forensisch analist.